ŻULE, PSYCHOTERAPIA I OSCARY 2019

Jak rozmawialiście o Predatorach i Alienach, że seria o Predatorze to nie to samo co cykl Alienów, a później Michał wspomniał, że Predator z Arnim to typowy film lat 80-ych, gdzie wszyscy są macho, itd, to w tym momencie przypomniała mi się ekipa żołnierzy z Aliens Camerona, który uwielbiam i ma u mnie 10/10, ale w filmie Camerona mamy identycznie pokazany oddział wojaków, tak jak w filmie z McTiernanem, czyli przerysowani macho. Ale ja też lubię Predatora 2 z Gloverem, który jest słabszym filmem od jedynki, ale dobrym.

Więc nie tylko w Predatorze z Arnim tak pokazywano żołnierze, jest to typowe dla kina amerykańskiego lat 80, nawet w jednym z najlepszych filmów Camerona są takie momenty. Dla mnie film McTiernana to ten sam wysoki poziom Alien Scotta i Aliens Camerona, ale nie zgadzam się że Alien ma tylko dwa super filmy. Alien 3 Finchera to znakomity film, zwłaszcza w wersji reżyserskiej, dłuższej to rewelacyjna robota. Oczywiście reżyser nie przepada za debiutem swoim, ale to naprawdę dobry, niedoceniany film. Film Jeuneta trochę już odstaje, ale w porównaniu z następnymi filmach jak Obcy kontra Predator czy prequele od Scotta to i tak film się broni, jest to najsłabsza część, ale też dość przyzwoity film.

A co do filmu Blacka to nie był taki zły jak słyszałem, ale to też nie jest dobry film, tylko średni. Black postanowił wyśmiać kino z lat 80, jakie było, czyli podkręcił każdy element z jakiego takie macho kino było znane i wyszło nawet, ale też nie dziwię się zawiedzionym fanom Predatora, którzy szli do kina na poważne SF, a dostali pastisz/komedię.

Co
do Bohemian Rhapsody to nie spotkałem się z pozytywnymi reckami od
dziennikarzy i krytyków, nawet teraz jak jest nagradzany. W najlepszym
razie że to średniak. Wśród zwykłych widzów zbiera zachwyty, ale głównie
to zasługa muzyki. Wielu moich znajomych jest zachwycona filmem, ale
nie potrafi nic o nim dobrego powiedzieć, oprócz muzyki. W sumie to jest
film, któremu się bardziej dostaje jak Black Panther za to, że załapał
się do nominacji w kategorii najlepszy film. Lubię Freddiego i zespół
(nawet koszulkę Queen miałem w latach 90-ych), ale nie wczytywałem się
nigdy w historię zespołu. Ale pomimo tego, że nie znam historii
Mercury’ego i zespołu to i tak zauważyłem jak wiele przekłamań jest w
filmie. Gdyby to był dobry film to nie przeszkadzało by mi to, że
pozostali członkowie zespołu pokazani są jak święci, chodzące ideały,
którzy nigdy nic złego nie zrobili, nie brali narkotyków i nie brali
udziału w imprezach, a jedynym, któremu sława uderzyła do głowy to
Mercury.

Gdyby to był dobry film nie przeszkadzały
by mi przekłamania historyczne, czyli rozbicie zespołu przez Freddiego i
diagnozę choroby, które w filmie pojawiają się przed koncertem, a
wiadomo, że o chorobie piosenkarz dowiedział się kilka lat po koncercie.
Rozumiem, że twórcy chcieli zrobić z koncertu coś wielkiego – najlepszy
występ i pogodzenie się zespołu z synem marnotrawnym, ale to niestety
jest słaba laurka i dlatego mi wszystkie przekłamania bardzo
przeszkadzają.

Podobnie jak to, że z filmu wynika,
że wszystkie przeboje zespół stworzył na wsi jak za pstryknięciem
palców. Nie ma żadnej burzy mózgów, po prostu wpadali od razu na pomysł i
tyle. Rami Malek stara się jak może w głównej roli, ale to też żadna
zachwycająca rola, daleko mu do np. Vala Kilmera z The Doors Stone’a.
Jest po prostu ok, najlepiej wypada w sekwencji z Live Aid, czyli w
najlepszej scenie filmu. Ale jak na napisach końcowych pokazano
prawdziwego Mercury’ego to zjada charyzmą Maleka.

Nie
mówię, że film nakręcony przez Barona Cohena i z nim w roli głównej
byłby czymś lepszym, tego nie wiemy, choć z pewnością historią bliższą
prawdy, bo nie pod dyktando pozostałych członków zespołu. Chętnie taką
wersję bym zobaczył. BR będzie zapamiętany głównie dlatego, bo ciągle
jest nominowany do różnych nagród pomimo tego jak to słaby, bezpieczny i
nijaki film. Nadaje się do puszczenia w popołudnie w weekend by
obejrzeć z całą rodziną.

A to jak w słaby sposób
przedstawiono przyjaciela Freddiego to śmiech na sali. Pokazano Paula
Prentera prawie jak diabełka, który sprowadza piosenkarza na złą stronę
mocy i jest odpowiedzialny za całe zło. Zresztą wątki homoseksualne też
wyszły bardzo słabo i żenująco, szczególnie moment gdy odkrywa Freddie,
że jest homoseksualistą. Film utrwala wszystkie stereotypy negatywne na
temat homoseksualizmu i mówię to jako osoba, która nie zwraca uwagi na
takie rzeczy w filmach, czyli musi być naprawdę źle pod tym względem.

Oczywiście
broni się muzyka Queen, ale szczerze to jak chcę posłuchać Queenu to
załączę sobie płytę, a jak chcę zobaczyć koncert, którym się film kończy
to już lepiej obejrzeć na youtube prawdziwy występ z prawdziwym
zespołem a nie imitację, nawet jak wypada w filmie super. Jedyne co
dobrego zrobił ten film to właśnie zachęcił mnie do przypomnienia sobie
prawdziwego koncertu.

Dzięki za odcineczek. A co do kolejnych Avengersów ja się jaram strasznie myśle że po Infinity War możemy spokojnie zaufać bracią Russo tam też mogło sporo rzeczy nie wyjść a otrzymaliśmy naprawdę dobry film.