MASA KULTURY – PYTANIA O CHRYSTUSA

Ja powoli też zaczynam tak robić. Producenci po prostu nie znają umiaru i pokazują wszystko. Tylko czasem trudno się powstrzymać jak się na coś jaram :(

FOMO to ja mam w pełnej krasie na socialach :) Szczególnie FB mnie wciągnął.

W przypadku trailerów, to po prostu ciekawość, jak coś będzie wyglądać.

No i druga sprawa, że jeśli siedzisz sporo w Internecie (a ja w nim spędzam kilka godzin dziennie), to trudno uciec od memów, zdjęć, gifów itd.

Co do much – to jest pytanie na zasadzie jajka i kury. Według mnie nowa fala nachalnego, robionego bez umiaru marketingu ogłupia widzów. Obniża ich oczekiwania, a jednocześnie rozczarowuje tych, którzy lubią jeszcze iść do kina na coś, czego nie znają. Ale przy okazji to działa, więc się nie zmieni.

2 + 2?

Dzięki. Niestety jestem na tyle ignorantem w kwestii języka, że Hiszpańsiego i Portugalskiego nie odróżnię od siebie.

Co do tego, że to historia prawdziwa, acz nieprawdopodobna – stąd ten wstęp o realizmie magicznym.

Niestety jak dla mnie formuła w drugiej serii trochę siada. Pablo coraz bardziej pokazywany jest jako ten dobry, ale zaszczuty, pełny miłości i współczucia facet. Ok, już wcześniej to było właśnie celem, żeby potem w kilku scenach zedrzeć mu maskę z tej zakłamanej gęby (co ten serial robi świetnie) i pokazać go po prostu jako narcystycznego do granic możliwości gangstera. Troszkę mi to jednak zaczyna już przeszkadzać.

Nie zmienia to faktu, że się zgodzę – zagrany jest super.

A co do sezonu trzeciego; https://www.youtube.com/watch?v=1mgXpnfw6Wk

CZylik kartel z Cali. Także kontynuacja historii. Średnio mi się ten pomysł podoba – wolałbym zupełnie inny kartel, może z innego kraju, może w innych czasach. Jednak – zostajemy w Kolumbii.

Hm. Ja bym nie powiedziała, że jest pokazany jako czuły acz zaszczuty dobroczyńca narodu i ojciec rodziny. Ja miałam wrażenie, że w pewnych scenach… np przed tym jak na scenę wkracza Carillio, kiedy Escobar się mści na policji przy dźwiękach ballady z bardzo znaczącym tekstem (dla mnie to jest czysta przyjemność wyłapywać takie smaczki, bo muzyka jest tu dodatkowym narratorem według mnie, bez znajomości hiszpańskiego ten element odpada) to jest właśnie takie zestawienie pokazujące jaki dwulicowy to człowiek, jaki bezczelny manipulant… Posiadanie statecznej rodziny wpisuje się także w stereotyp możnego pana, który zna najważniejsze wartości w życiu i zadba o swój lud. Dodatkowe punkty u gawiedzi.

Do tego nie wydaje mi się, żeby historia innych karteli w Kolumbii była nudniejsza, co prawda mniej znane historie, pole do popisu jest wielkie, bo zostaje też Meksyk, Peru, Boliwia i jeszcze trochę pomniejszych, ale to nie są nudne historie… Ja wiem, że mówimy tu o popkulturze, ale gwarantuję, że czytając o historii krajów latynowamerykańskich oczy wytrzeszczają się z dekady na dekadę coraz mocniej. To jaki terror tam mieli od samego początku jak Europejczycy się wprosili, przez ciągłe walki, zmiany rządów, niewiarygodny gwałt na wszystkich możliwych prawch człowieka, cielesności, psychice, bardzo kreatywne techniki przesłuchiwania więźniów (Argentyna zwłaszcza, to jest nie do ogarnięcia to jak można wpaść na tak podły system zadawania bólu), wszystkie zamachy stanu, wszyscy ludzie, którzy znikają z dnia na dzień i nikt nigdy nie znajduje ciał… Tam życie ludzkie ma inną wartość a religia inny wymiar. U nich polityka nie wygląda jak u nas, w krajach takich jak Kolumbia jest bieda taka, że nie dziwi, że Escobar był traktowany jak bóstwo, kiedy politycy tyle pokoleń kradli i mieli wywalone na to jak ci wszyscy ludzie w rozsypanych domkach żyją bez nadziei. Ludziom się wydawało, że on jeden może wprowadzić dobrobyt. Oni naprawdę nie muszą wiele podkoloryzować w serialu. Może co najwyżej niektóre sceny, żeby bardziej wymownie wyglądało i prezentowało się w TV. Tak że tego… trochę poważniej się zrobiło. No ale warto poczytać.

Jasna sprawa. To jest trochę inny świat, wg tego z czym miałam okazję się zapoznać. Cieszmy się, że nie jest nasz:) Z drugiej strony jak opowiadam tutejszym jakie przekręty są możliwe w Polsce, to oni nie wierzą. A ja nie mogę uwierzyć, że jeszcze 20 lat temu w brytyjskich szkołach nauczyciele znęcali się fizycznie i psychicznie nad dzieciakami w szkołach i dla nich to było normalne. Ja myślałam, że takie rzeczy to tylko na filmach. Także o. Takie figle percepcji:) Na rozluźnienie tematu suchar – Jak się nazywa ogień Weroniki? Fajerwerki!:D

Moim zdaniem nie jest pokazywany jako czuły. Własnie w drugim sezonie mocno dbali o to by cały czas był pokazany kontrast. Jeśli Pablo akurat tańczy z zoną to w tym samym czasie dokonywane są jakieś egzekucje na jego zlecenie. Jeśli tuli dzieci i mówi jak je kocha to jest naprzemiennie pokazane z zamachami bombowymi i śmiercią innych dzieci. Moim zdaniem w drugim sezonie zadbali o to by pokazać go jako potwora. Dopiero w końcówce widz zaczyna mu trochę współczuć i to jest problem seriali ogólnie, że szybko się zapomina co zrobił bohater. Tutaj moim zdaniem (podobnie jak w Breaking Bad) zrobili co mogli by widz przypadkiem nie kibicował bohaterowi i serio jak ktoś kibicował Pablowi i czuł z nim jakąś więź to problem leży w widzu a nie serialu :-)

No bo to tak działa w serialach. Widz nie pamięta już, że przed chwilą Pablo wysadził kilkadziesiąt osób w większości dzieci. To było 2 odcinki temu więc już nie pamiętamy a teraz biedny Pablo musi uciekać i nam go szkoda. Staram się pamiętać takie rzeczy i jak mamy taką pełną geną negatywną postać to czekam cały serial aż źle skończy i delektuję się tymi odcinkami, w których wreszcie jest zaszczuty i „biedny” :-) Identyczną sytuację mieliśmy w przypadku „Breaking Bad”. Też cały serial czekałem aż WW dostanie za swoje. Moim zdaniem jest to jednak bardziej problem widzów niż serialu. Serio jak widz tak szybko zapomina co doprowadziło bohatera do finałowego zaszczucia, jakim jest potworem, jakich potworności dokonał i potem zaczyna mu współczuć i kibicować tylko dlatego, że jest pokazane jak ten bardzo kocha swoje dzieci albo w jak ciężkiej sytuacji się znalazł, to nie jest problem serialu. No kurde każdy potwór kogoś kocha i każdy na końcu swojej drogi jest biedny… no większość :-)

No to najwyraźniej inaczej przeżywamy te emocje. Dla mnie sceny z rodziną jeszcze bardziej potęgowały niechęć do tego bohatera bo dzieci kochają bezwarunkowo. Gdy pokazuje się nam scenę kiedy Pablo kładzie dziecko spać, tuli go do snu, mówi że je kocha to nie myślę sobie „ale fajny dobry człowiek z tego Pablo”. Odczuwam tę scenę podwójnie źle bo wiem jaką krzywdę on tym dzieciom wyrządza. Nie zgadzam się, że emocje biorą górę nam pamięcią czy logiką. Ten serial to jest jeden spójny twór i nie uważam, że trzeba przedstawić postać jako jednoznacznie czarną, bez choćby odcienia szarości czy bieli bo widz jest głupi i jak zobaczy scenę pokazującą jak Pablo kochał swoje dzieci (a prawdziwy Pablo pewnie też swoje kochał) to nie będzie pamiętał już historii całej postaci. No może inni tak mają, że pojedyncza emocjonalna scena potrafi im przesłonić obraz całości. Ja tak nie mam i wolę widzieć prawdziwą postać zamiast skrajnie zlej wydmuszki. Serio u mnie te sceny z rodziną potęgowały pogardę do tego człowieka.

Ja nie odnoszę się do Narcos, bo go nie oglądam. Mówię tylko o Breaking Bad i ogólnie tego typu zagrywkach.

Czarny charakter w ostatniej „chwili” doznaje objawienia, ratuje kogoś, robi coś dobrego itd. tylko po to, by widz nie odszedł od ekranu z kacem moralnym. Meh. Nie wiem jak w Narcos, ale w Breaking Bad było to bardzo wyraźnie widoczne w ostatnim sezonie. Niby Walter był nadal zły, wredny i wypaczony, ale nie był już tym najbardziej zepsutym, bo pojawili się faszyści :D