CZY ROZGRYWKA MOŻE OPOWIADAĆ HISTORIĘ?

Nathan Drake to sympatyczny przystojniak czy socjopata i morderca?

SPÓJNOŚĆ PONAD WSZYSTKO

Dla mnie zawsze najważniejsza była spójność tekstu kultury. To uniwersalna zasada zarówno dla książki, jak też i filmu, czy właśnie gry. Idąc tym tropem nie mam problemu z grami nastawionymi na czysty gameplay. Bo jak tu mieć problem z Tetrisem czy Super Meat Boyem. Jak najbardziej gry mogą być tylko grami (rozumianymi jako sama rozgrywka).  Ale kiedy już w grze pojawia się historia to powinna ona być spójna z mechaniką. To jedyna słuszna droga.

Gry wysokobudżetowe zawsze będą trzymać się bezpiecznych schematów. Przeważnie to powielanie rozwiązań, które powstały lata temu doprawiane zapatrywaniem się twórców gier w kino.  W efekcie historia z mechaniką często się rozjeżdżają, czego chyba najbardziej jaskrawymi przykładami są Tomb Raider (nowa wersja) i seria Uncharted. Tak, wiem, że jestem w mniejszości krytykując te gry. Dysonans zaszyty głęboko w ich naturze niestety wybija mnie z zabawy. Nie potrafię uwierzyć, że masowy morderca jest sympatycznym gościem, który potem na filmikach przerywnikowych ma problemy z zabiciem głównego oponenta. Nie czuję tego, że moja gra zmienia się w serie starannie wyreżyserowanych, efekciarskich scen z kinowych blockbusterów.

Nie potrafię zaprzyjaźnić się z Larą. Jak mam to zrobić skoro ona ciągle umiera w niezwykle dramatycznych okolicznościach?

OPOWIEDZ MI HISTORIĘ Z PISTOLETAMI

Gunslinger skutecznie eksperymentował z formułą subiektywnego narratora, czyli opowiadacza historii, któremu nie należy ufać.

ZOSTAW KARABIN W DOMU

Czy da się zrobić grę akcji fpp bez strzelania? Oczywiście, że tak. Taką sztuczkę zastosował na przykład Valve w Portalu. Efekt był (i nadal jest) niesamowity. W obu częściach tej gry mechanika i rozgrywka to jedno. Zauważcie, że w pierwszej części gry twist mechaniczny (ucieczka z kolejnych sal prób) jest połączony z twistem fabularnym. Historia opowiadana jest nie tylko przez słowa, ale też przez akcje gracza. Idealny mariaż.

Podobnie sprawa ma się w skradance Obcy Izolacja. Wiele tam decyzji w kreowaniu mechanizmów gry służyło opowiadaniu historii. Siedzenie po godzinach w szafkach, skomplikowany system zapisu gry, czy nawet  seria żmudnych, powtarzalnych zadań. Ale hej! Młoda Ripley jest mechanikiem. I tak mogłoby wyglądać naprawianie rozpadającej się stacji kosmicznej. Nie ma jednego magicznego guzika. Jest 100 mniejszych. I my razem z Ripley jesteśmy coraz bardziej zmęczeni i wkurzeni, bo kolejny raz musimy robić to samo, a gdzieś tam w ciemnościach skrada się potwór. Powtarzalność została użyta, żeby wymóc na nas jakiś efekt emocjonalny, co zwiększa realność przeżywanej historii.

W Alien Isolation cała masa mechanizmów rozgrywki miała wpłynąć na to jak gracz odbiera historię. A właściwie jak bardzo się boi.

HISTORIA RODZI SIĘ SAMA

Abstrahując już od gier akcji nie możemy zapomnieć o tytułach, w których historia tworzy się sama na naszych oczach. Albo inaczej – my grając w grę tworzymy własną opowieść wynikającą z mechanik gry. Tutaj najbardziej niesamowite są chyba Cywilizacja (i opowieści o podboju świata) i XCOM: Enemy Unknown. Każda nowa partia, w którejś z tych gier to zupełnie nowa historia. Zawsze też różna od poprzedniej. To historia albo o podboju świata (a może i porażce?), albo o walce z kosmitami. Walce w której nasi żołnierze raz zwyciężą, ale częściej polegną z honorami.

Przecież nikt nie wyreżyserował faktu, że na jednej misji w XCOM: Enemy Unknown musiałem poświęcić świeżaka, który był drugi raz na polu boju, po to aby ewakuować bardziej doświadczonych żołnierzy. Piękna historia zbudowana na trudnej do podjęcia decyzji gracza. Jedna z setek podobnych jakie tworzą się podczas obcowania z tymi grami.

Każdy kto grał w XCOM stworzył tam swoje własne historię. Bo w tej grze Twoi bohaterowie mają twarz.

• Cascad

  Problem w tym, że tak jak niepoważny jest Bulletstorm (przez co jego mechanika i opowieść Ci się zlewają) tak samo niepoważne jest Uncharted i nowe Call of Duty (w których to już Ci nie pasuje), bo to zwyczajnie takie już głupiutkie gierki. Kwestia Tomb Raidera jest trudniejsza, bo faktycznie wdarł się tam spory konflikt, ale wynikał on z ambicji Twórców, bo przy okazji historii lary wyszedł im tak dobry i krwawy gameplay, że lepiej byłoby faktycznie zmienić grę w opowieść o brodoatym psychopacie wyżynającym wyspę rozbitków, ale trochę ciężko byłoby to wytłumaczyć fanom i wydawcy, więc zostawili świetne steatlth-action i zostawili Larę.

  Osiągnięć gier o chodzeniu i patrzeniu bym nie przeceniał. bo tak, to takie cudowne chodzić po pustej chałupie i słuchać co się tam wyprawiało. I oczywiście wciąż są to gry. Ale branżę na przód posuwają nie one, bo takie tytuły już były (ile ja się nasłuchałem o przegadanych jrpgach w których biedny gracz musi tylko czytać i poznawac świat, oj oj) a MGS V potrafiący zmienić w totalną zabawę wysyłanie osiołka na baloniku do bazy, w której salutują Ci ludzie, którym regularnie spuszczasz wpierdol (albo i nie bo nie musisz, bo taka to gra). Poza tym V łączy to o co Ci chodzi i to co też lubię najbardziej – spójność historii i gameplayu.

  To w sumie takie coś co od dawna masterują gry Nintendo i Platinum Games, o których tak bardzo milczą fani „strzelam na R1 hłehłe” uncharted, przez które przestawałem już wierzyć w Naughty Dog (taki upadek po rewelacyjnej trylogii J&D) ale na szczęście zdążyli się popisac z TLoU.

  No.

  • Michał Kowal

    Różnica między Bulletstorm a Uncharted i CoD jest prosta. Bulletstorm jest świadome tego, że jest głupiutką grą i samo to mówi graczowi. Hej jestem głupiutką grą. Nie traktuj mnie poważnie. Baw się i strzelaj!

    Uncharted natomiast stara się udawać kino nowej przygody (co przez mechanikę strzelanki wychodzi fatalnie), a CoD jest strasznie dopompowane patosem i wciąż gra na tych samych schematach co po prostu męczy.

    MGSV przyjmę na wiarę :)

  • Cascad

    robi coś nowego i eksperymentalnego, ale to spoiler :D